සමින්දික අයියා නොහොත් යුගයේ අජපල්ම බ්ලොග හිමි සෑමාගේ හමුවීම

උදේ පාන්දරම ඇහැරුනේ වෙනදා වගේම ලෙකට යන්න. ඒත් ඉතිං සීතල වැස්සක් වහිනකොට ඇදෙං බහින්න හිතුන්නෑ. කෝම හරි කැලණිය බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේ තිබ්බ හිස් 135ක ඉදගත්තේ පුරුදු විදිහටම හෙඩ් ෆෝන් දෙක කනේ ගහං පාඩුවෙ ගමන යන්නයි.

ජනේලෙං පනින්නද කියලා අහන්නා වගේ මං පාර දිහා බලං ඉන්නකොට ඈතිං එනවා පේනවා නිකං දැකලා පුරුදු මූනක්. 

මේ මොකෙක්ද මේ?

සුට්ටක් වෙලා ඔන්න බලං ඉන්නකොට මෙන්න බොලේ සෑමා. 

මගෙ අප්පේ... හෑ.. මේ මොකෙක්ද මේ.. මටම කියැවුනා ඈ..

මං හිතාන හිටියේ සෑමා ලියන බ්ලොගේ හැටියට සෑමා යනු සික්ස් පැක් දැමූ අඩි 6යේ පොරක් කියාය. 

සෑමා යනු සික්ස් පැක් දැමූ අඩි 6යේ පොරක්

සෑමා දුටු මගේ ඇස් නලලට යෑම වලක්වාගැනීමට හෙන ආයාසයක් දැරීමී.

කෝමිං කෝම හරි සෑමා මං ඉන්න බස් එකටම නැගලා දැං ඔන්න මාව පාස් කරනවත් එක්කම මං 

"සෑම් නේ"

 කියලා ඇහුවා.

මෙන්න අපි අතර සිදුවූ ඒ සාකච්චාව. 

"මේ සෑමයියා නේ.

ඔව්නෙ. ඔයා කොහොමද මාව අදුරන්නේ.

ඇයි අර බ්ලොග් එක ලියන්නේ ඔයා නේ.

(සෑමාට තරු විසි වෙනු පෙනින..)

අප්පටසිරි ඔව්නේ. මල්ලි මාව ඒකෙංද අදුරන්නේ.

ඔව්.

මල්ලි කැලනි දහම් පාසලේද.

ඔව්. හැබැයි ඉතිං අද තමා ඔයාව හරියටම දැක්කේ.

ඒමද. ඔයා බ්ලොග් එකක් කරනවද මල්ලි.

(මේකගේ කට කෑවත් මදිය. මා බ්ලොග් ලිවීමට ආ මුල් අවධියේ අවශ්‍ය කරන දේ දැන ගැනීමට සෑමාට වනයක් වෙමින් චැටෙං ප්‍රශ්න ඇසූ ආකාරවත් මතක නැත.)

සෑමයියේ මම තරිදු තරිදු. අර තරියාගේ කෙරුවාව කරන්නේ.

අප්පදබොල ඒ උබද. ඒ පැටලිලා බං ඉන්නේ. බ්ලොග් කීයක්නං ඉතිං දවසකට බලනවද. (පේනවනේ ඉතිං..)

ඒ ඉතිං මේ සෑමයියා කොහේද යන්නේ.

වැඩට බං.

කොහේ.

අරහේ. (තැන කිවිය නොහැක. සෑමාට සුදු වෑන් තර්ජන ඇත)

ආ. එහෙද. හරි හරි. "

කොහොමෙං කොහොම හරි අතීත ආවර්ජන, දහම් පාසලේ අධර්මයෙං පිරි කැපිලි කෙටිලි, කුලේ අංකල්ගේරසකතා, බ්ලොග් කලාවේ ප්‍රවණතාවන්, අඩවි රජා බලයෙන් පහ කිරීම යනාදී විවිධ දේ ගැන කතා කරමින් අපි ඉදිරියටම ඇදුනා.

සෑමාගේ හමුවීමේ විස්තර සවිස්තරාත්මකව ලිවිය හැකි මුත් සෑමාගේ කුජීත බ්ලොගයේ උඩ තිබෙන අහිංසක මුහුන බලා ඒවා විස්තර කල නොහැක.

ඉතිං සෑමා හමුවීමේ අනෙත් දේවල් රහසක් හැටියටම ලග තබා ගනිමින් බ්ලොගේ නොදා මම අදුරන 20කට තිහකට විතරක් කියන්න හිතාගත්තා. මොකටද නිකං සෑමයියව බයිටට ගන්නෙ ඈ. අපේ කොල්ලෙක්නේ..

ඉතිං සෑමත් එක්ක කතා බහ අතරතුර මං විටින් විට බස් එකේ සිරි නරඹන්නත‍් අමතක කලේ නෑ.

ඇඩෙනවා අප්පා. පට්ටම ඔපිස් අක්කලා ටිකක්. කැලණියේ මෙච්චර ලස්සන උං ඉන්නවා කියලා දැන ගත්තෙත් අද.

ඔපිස් අක්කලා

ඒක දැකලා මට හැමදාම මේ වෙලාවට ලෙක්චස් යන්න ආසාවක් ආවත් පරක්කු උනාම ලෙක්චර් හෝල් එකට නෝන්ඩි සහිතව ඇතුල්වීම මතක් වෙලා මං මගේ හැඟීම් පාලනය කරගත්තා.

ඉතිං සෑමට සමුදීලා මං බොරැල්ලෙං බැස්සා. ඊට පස්සෙ මොනා උනාද කියලනං මං දන්නෑ ඈ....

ප.ලි - ඔන්න සෑමයියේ මං වෙන මුකුත් දැම්මෙ නෑ ඈ..

බුකි කමෙන්ට් කරුවන් සදහාමයි