එදා 2005 සුනාමියේ අතුරු කතාවක්...

සැලකිය යුතුයි:- අධි සංවේදී, හෘදයාබාද ඇති හෝ ගර්භනී කාන්තාවන් මෙය කියවීමෙන් වලකින්න.

 

දිනය 2012 අගෝස්තු 5 වනදා. වේලාව රාත්‍රී 9 පමණ වන්නට ඇත.

මේ කඳුලු කතාව අපට හමු වන්නේ බස් රේඩියෝ ඔන්ලයින් චැට් පෙට්ටියේදීය.

“අපේ තාත්තා රජයේ කුලී වැඩ කලේ..

අම්මට රස්සාවක් නෑ ගෙදර..

අපි ඉන්න ගෙදර තට්ටු දෙකේ ලෑලි ගෙයක්..

මම පාඩං කරන්නේ ලැපේ එලියෙං..

මට උදව් කරන්න....“

ඔහු තම කදුළු කතාව ඇරඹීය.

අපි සියළු දෙනා ඔහුගේ කතාව ඇසීමට එක් රොක් වුනෙමු.

මල්ලි ඔයා ඉස්කෝලෙ ගියේ කොහිද? හැම තිස්සේම මෝඩ ප්‍රශ්ණ අහන බට්ටී ඉස්සර විය.

අක්කේ පැත්තකට වෙලා ඉන්නවකෝ. මං මුල ඉදං කියන්නං. ඔහු ලෙසටම උත්තර දුන්නේය.

කවුරුත් මගේ අසරණ කමට උදව් කරන්නෑ.

2005 අවුරුද්දේ ඇතිවෙච්ච සුනාමිය ඕගොල්ලංට මතක ඇති.

සුනාමියට හසුවූ උඩරට මැනිකේ දුම්රිය

අපේ නුවර තිබ්බ ගෙදර ඒ සුනාමියට අහු වෙලා කැඩුනා.

ඒකෙන් අපිට ඉන්න හිටින්න තැනක් නැති උනා.

ඔහු තම කතාව මදක් නතර කොට කදුළු පිහින්නට උනා.

ඉතිං මල්ලි? එදා අපිත් එක්ක චැටට සෙට්වූ ෆාතිමා රැලි කර ගත්තාවූ නලලින් යුතුව ප්‍රශ්ණ කරා.

ඉතිං අක්කේ ගේ කැඩුනම අපි ඉන්නෙ පාරෙද? අපි එහෙං ගියා. යනකොට මාව දඹාන හරියෙදි අතරමං උනා. ඒ නිසා මට අම්මලව මග ඇරුනා.

හුටා. ඉතිං? පැත්තක සිටි ප්‍රසාට කියැවිනි.

ඉතිං දෙයියනේ අතේ සතේ නැති මට කරන්න දේකුත් තිබ්බෙ නෑනේ. මං දඹාන ස්කීම් එක මැද්දෙ හිඟා කෑවා.  ඔහොම හිඟා කකා ඉන්නකොට දඹානේ හිටපු මැර වැද්දෙක් මාව පැහැරගෙන ගියා. පැහැරගෙන ගිහිං මාව හිර කරං හිටියා. එහෙම ඉන්නකොට මට ඒ වැදි රැලේ නායක වැද්දගෙ දුවව සෙට් උනා. එයාගෙ නම ගෝමරී.

ගෝමරී ලස්සනයිද මල්ලි?? හාල්පාරු බොරලුවා එසේ ඇසීය.

පුච්චා දවා හළු කරවන බැල්මක් හෙලූ මල්ලී තුඃ ගා කෙල පිඩක් ගැසුවේය.

ටිකක් වේලා අහස දිහා බලං හිටි ඔහු නැවතත් කතාව ආරම්භ කලේය.

මං එයත් එක්ක මුළු කතාවම කිවුවා.

එයාට ඇඩුනා. එදා සඳ තිබූ රාත්‍රියක්. ඒ රාත්‍රියේ එයා මා ලගට ආවා..

නායක වැද්දගෙ දුව ගෝමරී

මල්ලි ඔය කෑල්ල පන්නන්න. හරි නෑනේ. මෙතන ගෑල්ලමයි ඉන්නවනේ. ඔයා පස්සෙ වෙලාවක ඔය කොටස අපිට කියන්න. පැත්තක සිටි  ජේ.ඩී හෙවත් ජෙටා කීය.

එහෙම මුකුත් නෑ අයියේ. මඟුලක් කතා කරනවා.

ජෙටා තවදුරටත්  මුහුන දී ගත නොහැකිව  ඕෆ්ලයින් ගියේය.

එදා රෑ ගෝමරී  මං ගාවට ඇවිත් කූඩුවේ යතුර දීලා ගියා.

ඉතිං මං රෑ වැද්දො සෙට් එකම පත බෑවෙනකං හිටියා. වැද්දො  එකා දෙන්නා ගොරවනකොට මං හෙමිං සීරුවේ කූඩුවේ දොර ඇර ගත්තා.

දොර ඇර ගත්තු ගමංම මං එතන ඉදං ඔරේ රන් එකක් දුන්නා. පහු වෙනිදා එලි වෙනකංම මං රන් කරා. 

හචීස්. එක් වරම අපේ හොටු චොයිස් කරනා අයිසා හෙන පතාර කිඹුහුමක් ඇරියේ කතා කරමිං සිටි මල්ලිගේ මුහුනේ හොටු තලියක් තවරමිනි.

හොටු චොයිස් කරන හොට්ටී (අයිසා)

අයිසා දෙස අනුකම්පා සහගත ලෙස බැලූ මල්ලී තම සරමෙං මූන පිහදා ගත්තේය.

මහියංගන ටවුමට ගියපු මට මතක් උනා හම්බන්තොට අපේ ආච්චලෑ ගෙදර. මං ආයේ දවස් දෙකක් විතර හිගා කෑවා. 

හිගා කාලා කාලා මං ගමනට අවශ්‍ය මුදල එකතු කර ගත්තා. එහෙම්මම මං හම්බන්තොට බස් එකක නැගලා ගියා ආච්චිලෑ ගමට.

අනේ දෙයියනේ එහෙ යනකොට මං හීනෙකිංවත් හිතපු නැති දෙයක් වෙලා තිබ්බේ?

ඕවා ඔහොම තමයි මල්ලි. මිනිස්සු ඉපදුනාම මැරෙන්නම වෙනවා.  ඒකයි ලෝක ස්වභාවය. ලොකු මොට්ටි ඌ කාව්‍යා කියන්නට විය.

කවි අක්කා මොකක් ගැනද මේ කියවන්නේ? මල්ලි ඇසීය.

නෑ ඉතිං මල්ලි ගමට යනකොට ආච්චි මැරිලනේ. නේද? කාව්‍යා කීය.

නෙදකිං. හෙන ගහන කතා කියන්න එපා අක්කේ. අපේ ආච්චි තාම ඉන්නවා කෙල්ල වගේ.

කාව්‍යා එතනින් එහාට කතා කලේම නැත.

මං ගමට යනකොට එතන ගම නෑ. අපේ ආච්චිලා පේන්නත් නෑ. එතන ලොකු වැවක් හදලා.

වැව මැද්දෙ තිබ්බ ලොකු ගල් කුට්ටියක් මිනිස්සු ටිකක් එකතු වෙලා කඩ කඩ හිටියා.

මට කිසිම දෙයක් හිතා ගන්න බැරුව එතැනම  ඇන තියං හිටියා.

දවල් දොලහ විතර වෙනකොට ඈතිං වට්ටි පෙට්ටි වගයක් ඔළුව උඩ තියා ගත්තු ගෑනු වගයක් වැව පැත්තට එනවා පෙනුනා.

සීවරං දෙයියන්ටම  ඔප්පු වෙච්චාවේ. අපේ ආච්චි.

මං ආච්චියේ කියාගෙන දුවගෙනන ගියා.

මං ආච්චිට  වෙච්ච දේ එක විරාම ලක්ෂණයක් අඩු නැතුව කිවුවා.

ආච්චි සාවදානව මං කියපු දේ අහගෙන ඉදලා දිගු සුසුමක් හෙලුවා. අන්තිමට කිවුවා ඕක තමා පුතේ ජීවිතේ කියලා.

මට මගේ කට බිම උලා ගන්න හිතුනා.

මං ඒක අමතක කරලා ආච්චිගෙං ඇහුවා ගමට මොකද උනේ කියලා.

ආච්චි කිවුවා අපේ ගම උඩ වරායක් හදන්න රජතුමාට ඕන උනා කියලා.

ඉතිං ආච්චියේ කෝ වරාය? මං නොදන්නා කමට ඇහුවා.

ආච්චි ඔළුවේ තිබ්බ වට්ටිය බිමිං තියලා අත පුරෝලා කනේ පාරක් ගැහුවා.

තෝ අපේ රජතුමාව සෙල්ලමට ගත්තද යකෝ කියලා.

මගේ ඇහෙං කදුලු පැන්නා. ඒවා මං බිවුවා. ලුනු රහයි.

ඉතිං ඉතිං මල්ලි? අපේ ඉතාලියේ ලසිත් අයියා කතාව අහගන්න ඉවසිල්ලක් නැතුව ඇහුවා.

වතුර උගුරක් බීපු  මල්ලි ආයේ කතාව කියන්න පටං ගත්තා.

මට තේරුනා රජතුමා ගැන කතා කරන එක සරීර සෞඛ්‍යට  හොද නැති බව.

ඉතිං ඒ පාර මං ආච්චිගෙං ඇහුවා කෝ සීයා කියලා.

ආච්චි අත දික් කරලා වැව වරාය මැද්දෙ ගල පෙන්නුවා.

මං ඇහුවා සීයට අමු කැවිලද වැවේ වරායේ ගල් කඩන්න කියලා.

ආච්චි මුකුත් නොකියා ඇගිලි දෙකක් කටේ ගහලා හයියෙං විශිල් එකක්  ගැහුවා.

නෑ......... මෙච්චර වෙලා කතාව අහං හිටපු රජාට කියවුනා.

නෑ නෙමේ ඔවු. ටික වෙලාවකිං ගලේ ඉදං අපි හිටපු පැත්තට බෝට්ටුවක් පිටත් උනා.

හරි මල්ලි දැං අපිට ඔයාගෙ අසරණ කම තේරෙනවා. ඔයාට දැං මොකක්ද වෙන්න ඕනා උදව්ව. එතැන සිටි බුද්ධිමත්ම, කඩවසම්ම, නැනවත්ම, ගුණගරුකම, රටක් වටින මං නැත්තං ඕගොල්ලො කවුරුත් දන්න තරියා ඇහුවා.

බුද්ධිමත්ම, කඩවසම්ම, නැනවත්ම, ගුණගරුකම, රටක් වටින මං නැත්තං ඕගොල්ලො කවුරුත් දන්න තරියා

ඒක අහපු මල්ලිගෙ ඇස් දෙකෙංම කදුලු පැන්නා.

අයියා විතරයි අයියා මාව තේරුං ගත්තෙ. කියමින් ඔහු මාව බදා ගත්තා.

අයියේ මට ජීවත් වෙන් සල්ලි කීයක් හරි  දුන්නොත් හොදටම ඇති අය්යේ. ඔහු කීවා.

සුනාමියෙං පස්සෙ මං ජෝර්දානේ ස්විස් බැංකුවේ එකවුන්ට් එකක් ඕපන් කලා රුපියල් 5ක් දාලා.

ඇයි මල්ලි ස්විස් බැංකුවේම එකවුන්ට් එකක් ඕපන් කලේ. මහජන බැංකුවේ දැම්මනං එලනේ. පොලියෙං ජීවත් වෙන්න පුළුවං. සුභානි අක්කා කීවාය.

අයියෝ සුභානි අක්කේ ඒකවත් තේරෙන්නෑනේ ඔයාට. ස්විස් බැංකුවේ දැම්මම සුනාමියක් ආවම යට වෙන්නෑනේ. මුදල් සුරක්ෂිතයිනේ. කියමින් මා සුභානි අක්කාට විස්තරය පැහැදිලි කලේය.

ප්‍රශ්ණය ඇසූ වේලාවේ ඇටි කෙහෙල් කාපු උගුඩුවෙකු මෙන් ඇස් ලොකු කරං බලං හිටපු මල්ලී උඩ පැන මාව නැවතත් බදා ගත්තේය.

තරී අයියට විතරයි මේවා තේරෙන්නේ. ඔහු කීවේය.

අසරණ මට උදව් කරන්න ඕගොල්ලො කැමතිනං මේ තරී අයියා අතට මුදල් දෙන්න.  ආධාර දෙනකොට ඇමරිකන් ඩොලර් වලිං විතරක් දෙන්න. නැත්තං කරදරේ. තරී අයියා ගිනුමට බැර කරයි.

කියමින් ඔහු ඕෆ් ලයින් ගියේය.

ඉතිං මං ඕගොල්ලන්ට කියන්නේ, අසරණයෙක්ට පිහිටවෙලා මෙලොවටත් එලොවටත් ඵලදායී පිංකමක් කරගන්න පුළුවං නේද? මේ කතාව කියවා ඉවර වන විට හොදින් ඔබේ හෘදයට සවන් දී බලන්න. එය ස්පන්දනය වන ශබ්ධය ඔබට ඇසෙන්නේනම් ඔබත් මොහුට ආධාර කරන්න.

ඒ නිසා හැකි තරම් ඕගොල්ලන්ට පුළුවන් තරම් ආධාර ඉක්මනින් මට ලබා දෙන්න. ආධාර ලබාදීමට කැමති ඈයෝ ඒ සම්බන්ධව මා හට මැසේජයක් දමා විමසීම් කරන්න.

ඔබ සැමට ජයවේවා!!!!!!!

සැ.යු - මෙම ආධාර මුදල් මාගේ කැමරාව ලබාගැනීමේ ගිනුමට බැර නොවන බවට සහතික නොවෙමි.

ප.ලි - මුදල් පිලිබද සම්පූර්ණ වගකීම මා ගන්නේ යැයි මා කියන්නේ නැත.

බුකි කමෙන්ට් කරුවන් සදහාමයි