පොඩි හිටියන්ට පමණයි!!!!!

වැඩිහිටි ඇත්තන් මෙය කියවීමෙන් වලකින්න. 

නමුත් ඔබ නාකි අලි බබෙක්නම් මෙය කියවීමට පුළුවන් බව මතක තබා ගන්න.

යෝධයාගේ මල් උයන.

සෑම සවස් භාගයකම පාසල් ඇරී ගෙදර එන ළමයි යෝධයාගේ මල් උයනට ගොස් සෙල්ලම් කරන්නට පුරුදු වී සිටියහ.

මෘදු මොලොක් නිල් තණකොල වලින් ගැවසුනු මල් උයන ඉතා සුන්දර විය. නිල් තණ අතර පිපී තිබුණ සිත්කලු මල් තරු මෙන් බබලමින් මඳ සුලගින් එහා මෙහා වැනුනේය. පීච් ගස් දොලහක්  එහි වැවී තිබුනි. වසන්ත කාලයේදී ලා රත් පැහැයෙන් යුත්  සියුමැලි මලින් විසිතුරු වූ එම පීච් ගස් සරත් කාලයේදී පලින් බරවී ගියේය. මේ ගස් වල අතු පතර වසා සිටි කුරුල්ලෝ  කෙතරම් මිහිරි නදින් ගී ගැයුවේද කියතොත් ළමයි තම කෙලි සෙල්ලම් නතර කොට උන්ගේ ගී වලට ඇහුන් කන් දීමට පුරුදුව සිටියෝය. “මෙහේ අපි හරි සතුටෙන් සෙල්ලං කරනවා නේද?“ යි ඔවුන් එකිනෙකාට පවසාගත් වාර අනන්තය.

දිනක් යෝධයා ආපසු සිය මාලිගාවට පැමිණියේය. තම මිතුරෙකු දැක ගැනීමට දුර බැහැරක ගොස් සිටි ඔහු මෙසේ ආපසු පැමිනියේ සත් අවුරුද්දකට පසුය. මේ සත් අවුරුද්ද  තුලදී පැවසීමට තිබුනු සියල්ලම මිතුරාට පැවසූ ඔහු පෙරලා තම මාලිගයට පැමිනීමේදී උයනෙහි ළමයින් සෙල්ලම් කරමින් සිටිනු දුටුවේය.

“ ඒ මොනවද ළමයි මෙතන කරන්නේ“ යි යෝධයා රළු හඬකින් කෑ ගැසුවේය. බිය වූ ළමයි සියලු දෙනා ම පලා ගියහ.

“මගේ උයන අයිති මටයි“ යි යෝධයා කීවේය. “හැම එකාම ඒක තේරුං ගත්තොත් හොදා. මේ උයනේ සෙල්ලං කරන්නේ මං විතරයි. වෙන කාටවත් සෙල්ලං කරන්න මං ඉඩ දෙන්නෑ.“

මෙසේ කී ඔහු උයන වටා උස් තාප්පයක් බැන්දේය. දැන්වීම් ලෑල්ලක්ද සවි කලේය.

ඔහු ඉතා ආත්මාර්ථකාමී යෝධයෙකි.

උයන වටා උස් තාප්පය බැදීමෙන් අනතුරුව අහිංසක ළමයින්ට සෙල්ලම් කිරීමට තැනක් නොමැති විය. ඔවුහු මහ පාරෙහි සෙල්ලම් කිරීමට උත්සහ කලහ. එහෙත් දූවිල්ලෙන් හා දැඩි ගල් කැබලි වලින් යුක්ත වූ මහ පාරට ලමයි කැමති නොවූහ. 

පාසලේ ඉගෙනීම් කටයුතු අවසන් වූවායින් පසුව ඔවුහු උයන වටා වූ උස් තාප්පය අසල එහා මෙහා ඇවිදීමට පුරුදු වූහ. එසේ ඇවිදින ගමන්ම තාප්පයෙන් එහා තිබෙන සුන්දර උයන ගැන කතා බස් කලහ. “අපි එලකිරි වගේ සෙල්ලං කර කර හිටපු ප්ලේස් එකනේ“ ඔවුහු එකිනෙකාට කියා ගත්හ.

ඉක්බිතිව වසන්ත කාලය පැමිණියේය. මුළු රටම පුංචි පුංචි සුන්දර මලින් බර වී ගියේය. කුඩා කුරුල්ලන්ගේ මිහිරි නදින් පිරී ගියේය. එහෙත් ආත්මාර්ථකාමී යෝධයාගේ උයනෙහි පමණක් සීත කාලයෙහි පමණක් සීත කාලය දිගටම පැවතිනි. කුඩා ළමයින් එහි නොසිටි නිසා කුරුල්ලෝ ගී ගැයීමට කැමැත්තක් නොදැක්වූහ. මල් පුඹුදුවා ලීමට ගස් වලට අමතකව ගියේය. වරක් ලස්සන මලක් තණකොල අතරින් හිස ඔසවා මතු වීය. එහෙත් අර දැන්වීම් පුවරුව දුටු සැටියේම ළමයින් වෙනුවෙන් දුකින් බරවූ ඒ මල යලිත් හිස පහත් කොට බිමට නැමී නින්දට ගියේය. මේ උයනේ සන්තෝෂයට පත් පිරිස නම් හිම කැටත් පිනි කැටත් පමණි. “වසන්තයට මේ උයන අමතක වෙලා“යි ඔවුන් ප්‍රීතියෙන් කෑ ගැසූහ. “ඉතින් අපිට මේ අවුරුද්දම මේ උයනට වෙලා ඉන්න පුළුවන්“ තණ පිටිය සුදු රෙද්දකින් වැසුවාක් මෙන් හිමෙන් වැසී ගියේය. පිණි කැට වලින් බරවුනු ගස් රිදී පාටින් පෙනිනි. උතුරෙන් හැමූ සීත සුලග උයනෙහි නැවතුම් ගත් පරිද්දෙන් දිගටම නොකඩවා හමන්නට පටන් ගත්තේය. සෑම දිනකම පැය ගණනාවක් යෝධයාගේ උයනෙහිත් මාලිගය අවටත් හමා යන්නට වූ සීත සුළග මාලිගයත් උයනත් හිමෙන්ද පිණි කැට වලින්ද වසා දැම්මේය.

“වසන්ත කාලය මෙච්චර පරක්කු ඇයි කියලා මටනං හිතා ගන්න බෑ“ දිනක් යෝධයා සිතුවේය. ජනේලයෙන් පිටත බැලූ ඔහුට සීතල, තෙත් බර සුදු පැහැති උයන පෙනිණ. “කාලගුණය ඉක්මනට වෙනස් උනොත් නං හොදයි“ ඔහු තවදුරටත් සිතුවේය.

එහෙත්  වසන්ත කාලය කෙසේවත් මේ උයනට නම් උදා නොවූයේය. ගිම්හානයද නොපැමිණියේය. සරත් කාලයේදී සෑම උයනක්ම රන්වන් ගෙඩිවලින් පිරී ගිය නමුත් යෝධයාගේ උයනෙහි එකම ගෙඩියක්වත් හට ගත්තේ නැත. “යෝධයා ආත්මාර්ථකාමීයී“ සරත් කාලය පැවසුවේය. ඒ නිසාවෙන් මුළු අවුරුද්දේම සීත කාලය ලැගුම් ගෙන තිබිණ.

එක් උදෑසනක් අවදි වී ඇදෙහි වැතිරී සිටි යෝධයාට ඉතා මිහිරි සංගීත නාදයක් ශ්‍රවණය විය. ඒ සංගීත නාදය කෙතරම් මිහිරි වීද යත් එය රජතුමාගේ වාදක කන්ඩායම විසින් වාදනය කරනු ලබන එකක්යැයිද එම වාදක කණ්ඩායම උයන අසලින් ගමන් කරමිත් ඇතැයි කියාද යෝධයා සිතුවේය. එහෙත් ඒ ඔහුගේ ජනේලයේ පිට පැත්තේ සිටි කුඩා කුරුල්ලෙකුගේ ගී ගැයුමක් පමණි. උයනෙහි කුරුල්ලෙකුගේ ගී හඩ ඔහුට මේ අසන්නට ලැබුනේ කෙතරම් කලකට පසුද කියතොත් ඔහුට එය දිව්‍ය සංගීතයක් ලෙස හැගී ගියේය. උතුරු දෙසින් හමමින් පැවති සීත සුළගත් හිම වැස්සත් නතර වූයේය. විවෘත කර තිබූ ජනේලය අස්සෙන් මධුර සුගන්ධවත් මන්ද මාරුතයක් මාලිගය තුලට හැමීය.

“යංතං ඇති, වසන්ත කාලේ ඇවිල්ලා වගේ“ යි සිතූ යෝධයා ඇදෙන් බිමට පැන ජනේලයෙන් පිටත බැලුවේය.

ඉතාම පුදුම සහගත දර්ශණයක් මෙහිදී ඔහු දුටුවේය. තාප්පයේ තිබුනු කුඩා සිදුරකින් රිංගා උයනට ඇතුලු වී සිටි ළමයින් ගස් වල අතු පතර වාඩි වී සිටියහ. ළමයින් ආපසු පැමිනීම ගැන ගස් කොතරම් සන්තෝසයට පත්වී සිටියේද කියතොත් ඒවා මලින් බරවී තිබිණ. ගස් තම අතු පතර කුඩා ළමයින්ගේ හිස් වලට උඩින් සෙමෙන් සෙමෙන් උස් පහත් කරමින් පවන්  සලමින් සිටියේය.

පිරී ඉතිරී ගිය සන්තෝසයෙන් ගී ගයමින් කුඩා කුරුල්ලෝ එහා මෙහා පියෑඹූහ. නිල් තණ පදුරු වලින් එලියට අවුත් එබී බැලූ මල් කුඩා දරුවන් දැක ප්‍රීතියෙන් සිනා සුනේය. මෙය ඉතාම සුන්දර දර්ශණයක් විය.

එහෙත් උයනේ එක් කොනක පමණක් සීත ඍතුව පැවතිණි. උයනේ ඉතා ඈතින් වූ එම කොනෙහි කුඩා පිරිමි ළමයෙක් සිට ගෙන සිටියේය. ඉතා කුඩා වූ ඔහුට ගසක අත්තකට නැග ගැනීමට පුළුවන් කමක් නොතිබුන හෙයින් ඔහු ගස වටා ඇවිදිමින් අඩ අඩා සිටියේය. ගසද  ඒ වන විටත් හිමෙන්ද පිණි කැට වලින්ද වැසී තිබිණ. සීත උතුරු සුලග හඩ දෙමින් හමා බැස්සේය. “ගහට නගින්න, පුංචි දරුවෝ“ යි ගස ළමයාට කීවේය. මෙසේ කියා තම අතු පතර පහත් කලේය. එහෙත් කුඩා හෙයින් ළමයාට ගසට නැගීමට නුපුළුවන් විය.

පොඩි එකාට ගහට නගින්න ගහ උදව් කලේය..

මේ දර්ශණයෙන් යෝධයාගේ හදවත උණුවී ගියේය. “මම කොච්චර ආත්මාර්ථකාමීද?“ යි ඔහු තමාගෙන්ම ඇසීය. “දැන් මම දන්නවා වසන්ත කාලය තවමත් උයනේ අර මුල්ලට ඇවිල්ලා නැත්තේ ඇයි කියලා. මම තියන්න ඕනා අර පුංචි කොලු පැටියා ගහ මුදුනෙන්. ඊට පස්සෙ උයන වටේ බැදපු තාප්පෙ කඩලා දමන්න ඕනා. මගේ උයන හැමදාටම කුඩා දරුවන්ගේ ක්‍රීඩා බූමිය බවට පත් කරන්න ඕනා.“

මෙසේ සිතමින් තරප්පු පෙලින් පහලට බැස ආලින්දයේ දොර වෙත ගිය ඔහු සෙමෙන් සෙමෙන් දොර ඇර උයනට පිවිසියේය. යෝධයා උයනට එනු දුටු සැනෙකින් ළමයි සියලු දෙනාම බියෙන් පලා ගියහ. එවිටම යලිත් උයනට සීත කාලය පැමිණියේය. යෝධයා දුටු විගස දුවන්නේ නැතිව සිටියේ අර කුඩා පිරිමි දරුවා පමණෙකි. ඔහු නොදිවුවේ දෙනෙත් වල කදුලු පිරී  තිබුන හෙයින් ඔහු යෝධයා නොදුටු නිසාය. යෝධයා සෙමෙන් සෙමෙන් ඔහු වෙතට ගොස් මුදු මොලොක් ලීලාවකින් ඒ දරුවා ඔසවා ගස මත තැබුවේය. එකෙනෙහිම ගස ලොකු කුඩා මල් වලින් බර විය. කුරුල්ලෝ ගී ගැයීමට පටන් ගත්හ. කුඩා දරුවා යෝධයාගේ කරවට දෑත පටලවා ඔහු සිම්බේය.

මෙය දුටු අනෙක් ළමයින් හට යෝධයා දැන් දරුණු නැතැයි වැටහී ගියෙන් ඔවුහු වහාම යලිත් උයනට දුව ගෙන ආවෝය. ඔවුන් සමගම වසන්ත කාලයද උයනට පැමිනියේය. උයන නා නා වර්ණවත් මල් වලින්ද ගෙඩි වලින්ද නොයෙක් වර්ගයේ කුරුල්ලන්ගෙන්ද පිරී ඉතිරී අතිශයින් අලංකාරවත් වූයේය.

“පුංචි ළමයිනේ, මේ උයන දැන් ඔබටයි අයිති“ යි යෝධයා කීවේය. ඉක්බිති යෝධයා උයන වටා වූ තාප්පය කඩා බිද දැම්මේය.

ප.ලි - තාප්පය කඩා ටික දිනක් ඇවෑමෙන් අහක යන බල්ලෝ පැමිණ උයනේ ජරා කරන්න විය. මේවා පෑගී පොඩි එවුං නැවතත් උයනට ඒම සීමා කිරීම නිසා එයට පිලියමක් ලෙස බල්ලන්ට පැමිනීමට නොහැකි වන ලෙස යෝධයා කොල පැහැති යකඩ වැටක් උයන වටා ඉදි කලේය. 

යෝධයා කොල පැහැති යකඩ වැටක් උයන වටා ඉදි කලේය

 ළමුන් ටික ටික ලොකු විය. කෙල්ලෝ කොල්ලෝ සමගත් කොල්ලො කෙල්ලෝ සමගත් යාළු විය. එවිට උන්ට සෙල්ලං කරනවාට වඩා එකිනෙකා සමග කතා කරන්නට උවමනා විය. එයටද ඔවුන් භාවිතා කරන ලද්දේ මේ උයනමය. 

අමුතු ක්‍රියා

මොවුන්ගේ ඇතැමෙක්ගේ අමුතු ක්‍රියා හේතුවෙන් පොඩි ලමයිං නරක් වේ කියා ළමුන්ව උයන වෙත එවීම සීමා කිරීමට දෙමවුපියං කටයුතු කලේය. නැවතත් සරත් ඍතුව පැමිනේ යැයි බියෙන් යෝධයා නරක කපල් එලවා දැමීමට විශිල් එකක් අතට දී සික්කෙක් පත් කලේය. 

සික්කාගේ විසිල් ගැසීං වලට මල පැන්න කොල්ලෙක්

කාලයාගේ ඇවෑමෙන් හාට් ඇටෑක් එකක් සෑදී යෝධයා බොරැල්ල කනත්තේ සමාදානයේ සැතපිනි. ඒ අනුව උයන යෝධ බාරකාර සමිතිය යටතට පත්විය. 

යෝධයාගේ මාලිගය උයන පිහිටි නගරයේ නගර ශාලාව ලෙස පාවිච්චියට ගැනුනි. පසු කාලීනව උයනට වික්ටෝරියා පාක් ලෙස නම වැටුනු අතර යෝධයාගේ මාලිගයට ටවුන් හෝල් ලෙස කතා කිරීමට මිනිසුන් පුරුදු විය. අදටත් පුරහල ආසන්නයට ගියහොත් යෝධයාගේ මාලිගයත් ඒ උයනත් දකින්නට ඔබට හැකිවනු ඇත.

 

යෝධයාගේ මාලිගය

සැ.යු - මෙම කතාව ඔස්කාර් වයිල්ඩ්ගේ “The Selfish Giant” නැමැති කෙටි කතාව ඇසුරෙන් සකස් කර ගන්නා ලද්දක් වන අතර පසු සටහන තරියාගේ සටහනකි. කතාව බ්ලොගය තුලින් ඉදිරිපත් කරන ලද්දේ තරහ වූ යාළුවෙකුගේ ඉල්ලීමක් ඉශ්ඨ කිරීම උදෙසා බව විශේෂයෙන් සදහන් කල යුතුය!!!!!!!!!!! 

කමෙන්ට් එකක්  නොදා ගිහිං යෝධයාව තරහා කර ගන්න එපා ළමයි!!!!!!

මෙන්න මේකත් බලලා මේ අයට උදව්වක් කරන්න....

බුකි කමෙන්ට් කරුවන් සදහාමයි