සිහින සිතිවලි 2

පළමු කොටස කියවන්න මෙතැනින්

අද දෙවැනි කොටස

කොහෙද බං උබලා අහස් කූරක් අහවල් එකේ ගහගෙන වගේ දුවන්නෙ? රෝල්ස් එකක් කටේ ඔබා ගන්න ගමන් කසුන් ඇසුවේය.

නාන්න බං. උබත් එනවද?

නොදකිං පිංගුත්තරයා..

තොට හෙන ගහනවා. තනියම ගිල්ලා නේ ඒකත්. මාධවයා කියාගෙන කියාගෙන ගියේය.

අඩෝ මූ මොකෝ අද සයිලන්ට් මූඩ්?? මා පෙන්වා කසුන් ඇසුවේ මාධවගෙන්ය..

ඌට දරුනු ඊතල පාරක් වැදිලා.

උගුරු දන්ඩ හිල් වෙලා. කතා කෙරවෙන්නෙ නෑ.. මාධවයා පිලිතුරු සැපයීය.

ඕන ඊතලයක්. යමංකො කියමින් කසුන්ද අප සමග එක් විය.

පාසලට ඇතුලුවන විටම ඉනෝකා මැඩම් හමු වීම අපේ අවාසනාවම විය.

අපි මද සිනාවක් පා ගුඩ් මෝනිං මැඩම් යැයි කීවේ පුරුද්දට මෙනි

ගුඩ් මෝනිං කියමින් ඉනෝකා මැඩමුත් සිනාසී කාර්යාලය දෙසට නික්මිනි

ඒ බලහංකො බං මෙයත් අපිටම කෙලවන්න සෙට් වෙනවනෙ. මට කියැවිනි.

ඉනෝකා මැඩම් යනු අප පන්ති බාර ගුරුමහත්මියයි.

ඇයි උබල අද කොහෙ හරි මාරු වෙන්නද යන්නෙ? කසුන් විමසුවේ අප දෙදෙනාගේ කතාබහ නිගමනය කරමිනි.

ඔව් බං. අද අපි පොඩි වැඩකට යනවා. මාධවයා කීවේ එතරම් කැමැත්තකින් නොවේ.

කොහෙද? අපිවත් එක්ක පලකො. කසුන් කීවේය.

බැරිවෙයි බං. ධම්මිකාගෙ වැඩකට යන්නෙ. එයත් එයි මං හිතන්නෙ. මාධවයා කීය.

හරි හරි උබලා ඉතිං ලොකු සයිස්නෙ.. හරි  මස්සිනා කියමින් කසුන් ලමුන් උදය රැස්වීමට ගෙන යන පෝලිමට එක්  විය.

අප දෙදෙනා කාර්යාලය දෙසට හැරුනේ ශිෂ්‍ය නායක පැමිනීම රපෝර්තු පොතේ අත්සන් කිරීමටයි.

බලහංකො බං. 
ප්‍රොබේෂන් සමහර උං උදේ 5ටත් ඇවිල්ලා. මුංට නින්ද යන්නෙ නැද්ද මන්දා. 
ඉක්මනින් තම අත්සන සහ වේලාව යෙදු මාධව පෙර පිටුව හරවා බලා කීවේ සිනහසෙමිනි.

උනන්දුවනෙ බං. අනික තාම අළුත්නෙ. පරන වෙනකොට හරියයි. මා කීවේ පොතේ අත්සන යොදමින්මයි.

මේ අද ඩියුටි කරන්න බෑ බං. දාඩිය දාගෙන අහරෙ යන්න බෑ. ප්‍රයිමරිය පැත්තට මාරු වෙමුද? මම යෝජනා කලෙමි.

හ්ම්ම්ම්ම්ම්. එහෙම කරමු. මාධව එය අනුමත කලේය.

(උදේ රැස්වීම)

උදේ රැස්වීම  අවසානවී ලමුන් පංති කරා ඇදෙන්නට වූයේ එතරම් උවමනාවකින් නොවේ. මන්ද යත් රැස්වීමේ සිට පන්තියට යෑම කබලෙන් ලිපට වැටීමට සමාන බැව් අත්දැකීමෙන්ම ඔවුන් දන්නා බැවිනි.

මේ.. පංතියට මට යන්න බෑ බං. මාව ඔය ගෑනි එවන්නෙ නෑ වේලාසන. උබ පලයං. මට ඩිබෙටිං සොසයිටි එකේ මීටින් එකක් කියපං. මට පංතියට යෑමට උපන් කම්මැලිකම නිසා මාධවට එසේ කීය.

මටත් යන්න බෑ වගේ බං. අර ඉනෝකා කියන මගුල් අහගෙන ඉන්න බෑ බං. අදනං කොහෙත්ම බෑ. යකෝ මං මැරෙයි නිදිමතේ. 
මාධව කීය.

මෙහෙම කරමු. ධම්මිකාට කියලා වේලාස්සනම පයිමුද අන්තඃපුරේට? මාධව ඇසීය.

අදහස නරකම නෑ. වචං තමා ගැලපෙන්නෙ නැත්තෙ. 
හරකෝ ධම්මිකා යන්න දෙයිද බොල? මා ඇසීමි

කව්ද යකෝ පයින්න අහන්නෙ.

අපි අහන්නෙ.....

“මැඩම් මැඩම්ගෙ වැඩේ කරා. හැබැයි මං ඒක සේව් කරපු සී ඩී එක ගෙනත් නෑනෙ. මම ගිහිං සී ඩී එක අරගෙනම එන්නද?“

--------------------------------------------------------------------------------------

හරි කමක් නෑ. හැබැයි මම 10.30 වෙනකොට එහෙට යනවා. ඉක්මනට එන්න එහෙනං. 
වෙනත් වැඩක නියැලී සිටි ධම්මිකා මැඩම්  පැවසුවේ නුවමනාවට මෙනි.

මැඩම් එහෙනං අපි එහාටම එන්නද? මාධවයා මගේ කකුලට තට්ටුවක් දාමින් මැඩම්ගෙන් විමසීය.

හරි එහෙනං එහෙම කරන්න. ධම්මිකා මැඩම් කීවාය.

ගුරු විවේකාගාරයෙන් එලියට පැමිනි විගස අප දෙදෙනා සතුට සමරන්නට විය.

කෝමද මල්ලී වැඩ.. මාධව ඇසීය.

එල එල. අඩෝ අපේ එවුං ටික අද මොනා කරනවද දන්නෑනේ? උංව දාලා යන එක හරි නෑ නේ. මම කීවෙමි.

එහෙනං නොයා ඉමු. යකෝ හැත්ත බුරුත්ත පිටිං යන්න අපි යන්නේ වන්දනා ගමනක්ද? රෙද්ද. අපි උංව හෙට හම්බෙමු. දැං යමු යකෝ. මාධව බෑගයත් රැගෙන ගේට්ටුවෙන් පිට විය.

මේ උපවංස එකට ගිහිං බීම එකක් අරගෙන බත් එක දිග ඇරං කමු බං. බඩගිනියි. මා කීවෙමි.

එහෙම කරමු. මාධවයාත් මාත් සමග එකග විය.

(බොරැල්ල මංසන්ධිය)

අප දෙදෙනාම බස් රථයක නැගී බොරැල්ල මංසන්ධියට පැමින උපවංශ හෝටලයට ගොඩ විය.

කෝක් දෙකක් ගේන්න අයියේ.

මාධවයා වේටර් අයියට කීවේය.

අප දෙදෙනා එක් බත් පතක් දිග ඇරගෙන කෑමට පටං ගතිමු.

--------------------------------------------------------------------------------------

මේ ඕක සූප්පු කර කර ඉන්නේ, දැං යමු බං. මාකීවේ ඔරලෝසුව දෙස බලමිනි.

අඩෝ මේ, මං උබට එකක් කියන්නං. බඩට යන කෑම එකට වඩා ගෑනිව ලොකු කර ගන්න එපා කවදාවත් හරිය. ඇයි යකෝ... මාධව කීවේ අත තිබූ කරවල කට්ට තවත් සූප්පු කරමිනි.

එහෙම නෙමේ බං, පොඩ්ඩක් මානුසීයව හිතපංකෝ මේ මානුසීය මෙහෙයුම ක්‍රියාත්මක වෙන වෙලාවෙදිවත්.

හ්ං. යමං එහෙනං.

--------------------------------------------------------------------------------------

ඔවුන්ගේ පාසල අසලට ලං වන විට වේලාව උදෑසන 10 පසුවී විනාඩි 45ක් පමන විය.

අප ප්‍රධාන ගේට්ටුව අසලට ගොස් මුරකරුගේ කුටියට එබුනෙමු.

මේ.... අංකල්... අංකොල්.... මාධවයා මුරකරුට ඇමතීය.

අංකල් අපිව මේ ධම්මිකා මැඩම් එව්වෙ.

කවුලුවෙං එලියට ඔලුව දැමූ අංකලයා අප දෙදෙනා දිහා සමච්චල් හිනාවක් පෑවේය.

මොන ධම්මිකා මැඩමෙක්ද? කෝ ලියුමක්? මොකක්ද වැඩේ? අවසර නැතුව යවන්න බෑ. මුරකරු පැවසීය.

සික්කගෙ ගෑස් බලහංකො. මා මාධවයාගේ කනට කර කීමි.

අංකල් අපි ගාව ලියුං නෑ. අපි ඉස්කෝලෙ ඉදං ආවෙ. ඒ මාධවයායි.

කරන්න දෙයක් නෑ අවසර නැත්තං යන්න දෙන්න බෑ. මුරකරු මුරකුටියේ කව්ලුව වසා දැම්මේය.

(නාකි සික්කා වයසට නෙමේ කට)

මාධවයා හැරුනේ ජංගම දුරකථනය අතට ගන්න ගමිනි.

මුගේ ආච්චිට යකෝ මූ නිකං මේකෙ ප්‍රින්සිපල් වගේනෙ. නාකියා.

මාධවයට මල පැන ඇත.

දැං උබ ඔය මොකක්ද කරන්නෙ? මම ඇසිමී.

ධම්මිකාට කෝල් එකක් දීලා කියනවා බං මේ යකා යන්න දෙන්නෙ නෑ කියලා.

ඒත් සමගම මාධවයා කටේ ඇගිල්ල තබා සංඥා කලේ නිෂ්ශබ්ද වන ලෙසයි.

හෙලෝ ධම්මිකා මැඩම්... මැඩම් අපි ඉස්කෝලෙ ඉස්සරහා ඉන්නෙ.. සිකියුරිටි අපිට අතුලට යන්න දෙන්නෙ නෑනෙ.. හරි මැඩම්.. හා.. හරි හරි.. ඕකේ.

මාධවයා ඇමතුම විසන්දි කොට කට කොනකින් හිනා වෙන්නට විය.

ඇයි මොකෝ කියන්නෙ? මම ඇසීමි.

වැඩේ හරියන්නෙ නෑ.. ආපහු අපේ ඉස්කෝලෙට යන්නලු මැඩම්ට වෙන වැඩක් සෙට් වෙලාලු. මාධවයා කීය.

දහසක් බලාපොරොත්තු නිමේෂයකින් කඩා වැටීම දරා ගැනීම අපහසු දෙයකි.

මගේ මුහුන මැලවී යනු දුටු මාධවයා කොක් හඩලා සිනා සෙන්නට විය.

අඩෝ ඕකට කියන්නෙ ලව් සික් කියලා.

මට දුකත් හිතෙනවාඩෝ. කියමින් නැවතත් සිනා සෙන්නට විය.

මොකද බං හිනා වෙන්නෙ? මාව නිකං දැං හින්දුස්ථාන් පකිස්ථාන් වෙලා වගේ. පිස්සු වගේ බං. මම ඇත්තම කීමි.

හා හා. ඒනං දැං ඉක්මනට කිරිකිස්ථාන් වෙයං. අන්න මැඩම් ඇතුලෙලු ඉන්නේ මුන්ට කෝල් එකක් දෙන්නං කිව්වා. මාධවයා කීය.

හිපාටුවා... කියමින් මාත් සිනා සෙන්නට විය.

මිනිත්තු කීපයක් ගත විය. ඒ අතර තුර අප ගේට්ටුව ඉදිරිපිට ගස් හෙවනකට වී සිටිමු.

ගේට්ටවේ මුරකුටිය දෙසින් යුවතියකගේ කට හඩ ඇසිනි.

මුරකුටියේ දොරටුව විවෘත විය.

ඇය ශිෂ්‍ය නායිකාවකි.

ඕගොල්ලොද ධම්මිකා මිස්ගෙ ළමයි? ඇය සිහින් කටහඩින් විමසීය.

නෑ අපි එයාගෙ ස්ටුඩන්ට්ස්ලා. එයාගෙ ළමයි රට. මාධවයා සිනහ සෙමින් කීය.

යුවතියත් ප්‍රසන්න සිනහවක් පා එන්න මාත් එක්ක. කියමින් ඉස්සර විය.

මාධවයාත් මමත් මුරකරුට උපහාසාත්මක සිනහවක් පා යන්නං කීය.

මුරකරුට අසරණව බලා සිටිනවා හැර කරන්නට වෙනත් දෙයක් නොවීය.

ඒ මචං හීනයක් වගේ නේ?????????????????????????? මම ආඩම්බරයෙන් මාධවයාගෙන් ඇසීමි.

(මචං හීනයක් වගේ නේ)

බුකි කමෙන්ට් කරුවන් සදහාමයි